Reunion Nordmøre Tenåringskor

Har vore gjennom ein emosjonell orkan i helga.

Ein positiv orkan vel å merke. Vi hadde reunion i Nordmøre Tenåringskor, eit kor eg var med i frå 1978-1983.
Vi var rundt 50 tidlegare medlemmar som var samla, 27 1/2 år etter at vi gav ut plata med musicalen "Håp".

Rykta om reunion fekk eg høyre via facebook. Det var Dagfinn (Bjerkestrand) som først skreiv om det i juli ifjor.

Og reunion vart det.

Det var som å få ungdommen slengt rett i ansiktet!

Eg har alltid visst at dei åra var viktige for meg, men at dei var så fundamentalt bestemmande for korleis livet mitt vart, og korleis eg vart som menneske, har eg nok ikkje skjønt fullt ut før i helga.

Visst har vi forandra oss, dei fleste av oss, i alle fall i det ytre (sjølv om nokre ser ut til å ha funne ungdomskjelda), og det er mykje levd liv i mellom, men vi er framleis dei same, og ber med oss ein felles bagasje som ikkje let seg slette ut.
I den bagasjen finn eg gruppeøvingar, fellesøvingar med overnatting på kjøkenbenken i menighetshuset, turar i inn-og utland, sosialt samvær med seine kveldar, påskeleirar og andre leirar, julekonsertar og andre konsertar, minibusskøyring, ferjeturar, kyrkjejubileum og mange andre ting som eg ikkje kjem på i farta.

Tru det eller ei: Sjølv om eg ikkje har sett meir enn eit par av dei andre på 25 år, er dette nokre av dei eg reknar som mine aller beste vener.

Er det rart at kjenslene tek litt overhand når alt dette kjem strøymande på etter å ha vore stua inn i eit lite bakrom i hjernen i 25 år?

Så kva kan eg skrive om helga?

Det er vanskeleg å skrive objektivt om det som hende, men det var å møte gamle vener, synge gamle songar, ete god mat, nyte å vere mellom vener, ha samtalar langt utover natta og sove svært lite!

Så sjølv om det vart rive meterlange flenger inn i ungdomstida, på godt og vondt (vondt fordi det var tungt å skiljast igjen), så vil eg takke alle for at denne helga vart slik ho vart.



Minnene vil vere gode og sterke. Lenge.